O ano Novo celébrase o 1 de xaneiro na maioría do mundo porque os españois , portugueses e franceses así o fixeron a partir de 1582 levándoo ás súas colonias daquel entón e estendéndoo ao adoptar o calendario gregoriano.
As doce uvas "da sorte" comezaron a tomarse de maneira masiva en España na Noitevella de 1909, debido a un excedente da colleita en Alacante.
Con todo xa no século XIX existía o costume entre os burgueses españois comer uvas e brindar con champaña para despedir o ano.
Segundo a tradición, na mesa colócanse 12 uvas diante de cada comensal que simbolizan os 12 meses do ano e que deben comerse con cada unha das badaladas do reloxo.
Bo Nadal!!!! Que pasedes unha feliz noiteboa coas vosas familias e seres queridos e tamén un bo nadal. Para todos os meus alumnos/as de quinto un bico forte.
O acivro é outra planta moi relacionada co Nadal. É un arbusto con brillantes follas espiñentas e dun verde intenso.
Segundo a tradición celta , o acivro ten propiedades máxicas , utilizábase antigamente para acougar a febre e como tranquilizante, polo que era considerado un arbusto sacro que utilizaban no solsticio de inverno para atraer sorte e prosperidade.
Dese costume ben que en Nadal se recollemos unha rama de acivro da igrexa (nalgúns países de norte de Europa decóranse as igrexas con acivro durante o nadal) e plantámola no xardín de casa protexeraa do lume , os lóstregos e calquera mal presaxio , pero para conservar a boa sorte , non hai que queimar acivro nin esmagar o seu froitos.
Xunto co muérdago e a flor de Pascua, son as plantas que simbolizan o Nadal e están rodeadas de maxia e lendas.
Os druídas construían as súas varitas con ramas de acivro para os seus xuízos xa que segundo conta a lenda a esta árbore non se lle pode enganar ou mentir. Utilizábano para facer amuletos e como protección durante o inverno, considerábano unha árbore máxica capaz de protexer .
Consideraban que rexeitaba os raios, por iso é polo que rodeaban as súas casa de acivro.
Hoxe en día o acivro ( aínda que está en vía de extinción haino artificial) é sinónimo de Nadal e colócase na entrada do fogar para protexer , xa que trae sorte e protección onde se deixe.
Regalar acivro é simbolo de sinceridade e amizade
A flor de Pascua ou Poinsetia é orixinaria de México. Os pobos precolombinos chamábana cuetlaxóchitl . Existe desde a época dos aztecas. A orixe e a súa asociación ao Nadal vén da cidade mexicana de Taxco cando uns monxes as
utilizaron para adornar unha procesión . Recolléronas nos arredores da
cidade onde crecían silvestres. Ademais é nesta época onde alcanzan o
seu máximo esplendor, xa que florece en decembro , co cal non é de
estrañar que chamase a atención dos monxes e quedase tan vistosa a
procesión.
Dise que Lutero , o fundador da fe protestante, estaba a camiñar por un bosque na véspera de Nadal cando foi cegado pola beleza das estrelas que brillaban a través das ramas das árbores. Estaba tan impresionado por esta beleza que cortou unha pequena árbore e levouno á casa da súa familia. Para recrear a súa magnífica visión colocou luces en todas as súas ramas.
Outros pensan que a tradición da árbore de Nadal provén de Roma , aínda que tamén se sospeita que é herdanza de Exipto.
O abeto na actualidade está considerado como o símbolo da Nadal, simboliza coas súas luces o firmamento e tamén os antepasados defuntos cuxo lembro aínda segue vivo .
AS TRADICIÓNS DE NADAL NAS COMUNIDADES AUTÓNOMAS: ARAGÓN E CATALUÑA
O tió de Nadal (en catalán, «tronco de Nadal») é un elemento da mitoloxía catalá e aragonesa, e unha tradición do Nadal asentada especialmente en Cataluña (onde tamén se lle chama tronca de Nadal), e algunhas comarcas de Aragón, nas que se coñece como A Toza ou Tronca de Nadal.
A variante máis estendida consiste en tomar un tronco, madeiro ou rama grosa, deixarlle comida cada noite e taparlle cunha manta para que non pase frío.
Ao chegar Noiteboa, os nenos da casa golpéano con bastóns mentres cantan, para que defeque agasallos e doces por baixo da manta o 25 de decembro.
O extremo visible do tronco adoita decorarse con barretina e unha cara riseira.
O tió de Nadal está emparentado coa tradición da árbore de Nadal.
A partir do día da Inmaculada Concepción (8 de decembro) tómase un tronco ao que se deixa comida e tápase cunha manta para que non pase frío. Cando chega a Noiteboa ou o mesmo día de Nadal, os nenos deberán golpear o tió de Nadal con bastóns mentres cantan panxoliñas, entre eles o « caga tió», para que defeque agasallos por baixo da manta.
A tradición estipula que o tió de Nadal deixe xoguetes de menor tamaño e doces, pois os agasallos grandes reservábanse para o día de Reyes (6 de xaneiro).
Olentzero, é un personaxe navarro da tradición do Nadal vasca.
Trátase dun carboeiro que trae os agasallos o día de Nadal nos fogares da área xeográfica e cultural denominada Euskal Herria, conformada polo País Vasco Navarra (comunidade autónoma e comunidade foral pertencentes a España) e o País Vasco francés (rexión histórica de Francia). A súa orixe está na zona de Lesaca (Navarra, España). Olentzero represéntase como un home groso, desharrapado, manchado de carbón, de bo comer. O seu singular característica é que vive illado da sociedade dedicado a facer carbón vexetal no bosque gustándolle comer e beber ben e cada inverno baixa das montañas aos pobos.
10 DE DECEMBRO CELEBRACIÓN DO DÍA DOS DEREITOS HUMANOS
A Declaración Universal dos Dereitos Humanos ( DUDH) é un documento declarativo adoptado pola Asemblea Xeral das Nacións Unidas , o 10 de decembro de 1948 en París, que recolle os dereitos humanos considerados básicos.
A comisión de Dereitos Humanos integrábana 53 países en representación de todas as rexións do mundo.
A DUDH (Declaración Universal dos Dereitos Humanos) componse dun preámbulo e trinta artigos, que recollen dereitos de carácter civil, político, social, económico e cultural.
Os dereitos humanos son aquelas liberdades, facultades, institucións ou reivindicacións relativas a bens básicos que inclúen a toda persoa, polo simple feito da súa condición humana, para a garantía dunha vida digna.
Son independentes de factores particulares como o status, sexo, orientación sexual, etnia ou nacionalidade; e son independentes ou non dependen exclusivamente do ordenamento xurídico vixente.
Por definición, o concepto de dereitos humanos é universal e igualitario .
Un dos documentos máis antigos que se vincularon cos dereitos humanos é o Cilindro de Ciro, que contén unha declaración do rei persa Ciro o Grande tras a súa conquista de Babilonia en 539 a. C. Foi descuberto en 1879 e a ONU traduciuno en 1971 a todos os seus idiomas oficiais. Foi valorado positivamente polo seu sentido humanista e mesmo llo describiu como a primeira declaración de dereitos humanos.
Algúns dos dereitos humanos extraídos deses 30 artigos son:
• Todos os seres humanos nacen libres e iguais.
• Todas as persoas teñen dereito e liberdade sen distinción de raza , cor , sexo, relixión , opinión política, nacemento ou calquera outra condición.
• Dereito á vida , á liberdade e á seguridade.
• Ninguén estará sometido a escravitude nin servidume.
• Todos somos iguais ante a lei .
• Toda persoa ten dereito a ser oída publicamente por un tribunal independente e imparcial.
• Toda persoa ten dereito a que se lle declare inocente ata que non se demostre a súa culpabilidade.
• Toda persoa ten dereito a circular libremente.
• Dereito a buscar asilo e a gozar del en calquera país.
• Dereito a unha nacionalidade.
• Dereito a fundar unha familia.
• Dereito á propiedade individual e colectivamente.
• Dereito á liberdade de pensamento, conciencia e relixión.
• Dereito á liberdade de opinión e expresión.
• Liberdade de reunión e asociación pacíficas.
• Dereito a participar no goberno do seu país individualmente ou por medio de representantes libremente escollidos.
España é un estado democrático organizado e regulado por unha constitución.
Despois das eleccións xerais de 1977, as primeiras ocorridas en España logo dunha época de ditadura ; unha das tarefas principais das cortes foi a elaboración da constitución.
A constitución española data desde o ano 1978 e é a norma á que están suxeitos os poderes públicos e os cidadáns españois.
Contén 169 artigos.
Ratificouse( aprobou) en referendo o día 6 de decembro de 1978, transformando o goberno de España como un estado social e democrático de dereito e baixo a forma política de monarquía parlamentaria.
Desde aí cada 6 de decembro é un día de celebración nacional.
Proclama:
• Un estado social e democrático de dereito .
• Como valores superiores de ordenamento xurídico a liberdade, a xustiza ,a igualdade e o pluralismo político .
• Afiánzase no principio de soberanía popular .
• Establece a monarquía parlamentaria como forma de goberno.
• Establece unha organización territorial baseada na autonomía de municipios , provincias e comunidades autónomas.
• O rei é o xefe do estado , pero sen poder de decisión , dependendo do partido de goberno.
• Permite a elección por sufraxio universal ( votacións coa maioría de idade aos 18 anos) dos representantes do pobo .
• As cortes teñen dous cámaras o congreso dos deputados e o senado . Ambas comparten o poder lexislativo (goberno) , aínda que existe unha maior importancia do congreso dos deputados que son responsables exclusivos da investidura do presidente do goberno.
• O poder xudicial recae só nos xuíces e no consello xeral do poder xudicial é o seu máximo órgano de goberno .
O tribunal constitucional controla que as leis e a actuación da administración pública axústense á Carta Magna.
A constitución española é unha constitución escrita e ríxida, non se pode modificar . Pode ser adaptada ás novas realidades sociais sen interromper a súa continuidade.
A constitución establece que o estado se organiza en divisións territoriais;
comunidades autónomas
provincias
municipios
O poder do estado reside nos cidadáns aos que representa e ten tres poderes independentes:
Lexislativo; elabora e aproba as leis. Reside nas Cortes (congreso e senado
O poder executivo: aplica as leis: exerceo o goberno elixido polos cidadáns
Poder xudicial: fai cumplir as leis e reside nos tribunais de xustiza
O Apalpador é un carboeiro que baixa as noites do 24 ou 31 de decembro, dependendo do pobo ou casa, para tocar ou apalpar a barriga dos nenos e así comprobar que estiveron ben alimentados durante o ano.
Déixalles castañas, agasallos e desexos dun ano cheo de felicidade e comida.
O Apalpador provén da montaña de Lugo, da zona este de Galicia, o Courel, os Ancares e as zonas de Trives en Ourense e o Bierzo en León.
No pobo de Melide é tan querido, que mesmo existe un albergue co seu nome.
Moito antes que Papá Noel en Galicia existía a figura do Apaldador.
Ademais das castañas, o vello carboeiro conseguía nos soutos a madeira coa que tallaba xoguetes para os nenos e nenas. A noite de Nadal baixaba das devesas e entraba ás agachadas nas casas. Entón, achegábase a eles e palpáballes a barriga para ver se estaban ben alimentados. Se estaban cheas dicía o seu esconxuro –“Así, así esteas todo ou ano”
Contan que as aldeas de Ou Caurel e Os Ancares son o último lugar onde se oíron historias ao redor deste personaxe mítico cuxo orixe podería estar mesmo no veciño Portugal.
